Mijn bezoek aan krachtplek Maria Labyrint
Nadat iedereen vertrokken is, pak ik mijn tas. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten of hoe lang ik daar zal zijn. Dus ik neem pen en papier mee, wat te eten en wat te drinken. Gelukkig is de storm van vannacht gaan liggen. Het lijkt er zelfs op dat er een zonnetje te zien gaat zijn.
De navigatie geeft 21 minuten aan. Gek dat ik er nooit eerder ben geweest of van had geweten. Maar liggen de meest bijzondere plekjes niet vaak om de hoek? Is wat je zoekt niet dichterbij dan je denkt of had verwacht? Ik weet dan nog niet dat dit het thema van deze ochtend zal zijn. Metaforen voor het leven.
Ik rijd door allerlei bochten door een prachtig polderlandschap heen. Wat ben ik dankbaar voor mijn navigatie. Ik kan me niet voorstellen dat ik hier zo even naar toe zou rijden. Het is dat ik zie staan op mijn beeldscherm dat ik er toch zou moeten zijn, maar je zou er zo aan voorbij gaan. Het lijkt wel alsof het aan iemands erf en huis is deze plek. Ik rijd een klein parking op en constateer dat ik de enige ben. Heerlijk!
Zodra ik uitstap snuif ik de frisse buitenlucht op. Ik kijk om me heen en zie het labyrint verscholen achter een haag al liggen. Eigenlijk dacht ik dat het hele labyrint uit hagen zou bestaan, dat ik me zou wanen in een doolhof van Alice in Wonderland of zo’n maïsdoolhof waar je echt eindeloos blijft dolen, omdat je de weg eruit maar niet kunt vinden. Niets is minder waar. Het is een smal stenen pad met mos erom heen. Het lijkt heel klein.
Nieuwsgierig loop ik op het pad richting het labyrint. Wat is de natuur hier mooi. Later lees ik dat ik door een Natura gezondheid spiraal loop. De betekenis van deze spiraal is het welzijn en de onderlinge harmonie te optimaliseren. De spiraal in een tuin werkt als een energetische krachtplek. De volgorde van de planten is belangrijk en wordt intuïtief bepaald. Er zijn minimaal 50 Naturaplanten nodig voor de opbouw. Een mooi gedachtegoed. Zouden er meer van dit soort spiralen zijn?
Ik kom bij een kas aan en daar vind ik wat uitleg over het labyrint. Ook is het mogelijk om wat thee of iets anders te pakken. Wat een gastvrijheid. De elementen aarde, vuur, lucht en water zijn onderdeel van het labyrint. Ik word steeds nieuwsgieriger. Wat gaat dit mij brengen? En wat is er dan zo bijzonder aan? Er staat ook nadrukkelijk beschreven dat het essentieel is om op dezelfde manier het labyrint in als uit te lopen. Vervolgens kom ik een bord tegen met schoenen uit! Oeps, daar had ik even geen rekening mee gehouden (vandaar dat ik misschien alleen was, want het was behoorlijk fris).
Dan sta ik voor het labyrint. Het ziet er uit als een groot spiraal. Met de intentie om weer dichter bij mezelf komen begin ik het pad. Het labyrint loopt anders dan ik had verwacht. Ik dacht dat het volledig van buiten naar binnen zou gaan, maar het heeft een andere volgorde. In mijn hoofd struggel ik hiermee. Ik wil het begrijpen en de logica zien. Het liefst wil ik precies weten hoe het pad loopt, want wat als ik het dan niet goed doe of wat als? Het raakt me gelijk in mijn gezicht. Dit is precies waar ik op dit moment in mijn leven tegen aan loop. Ik wil het ‘juiste’ doen en ik wil weten hoe dat pad loopt en wat het pad is. Het inzicht, dat ik mag vertrouwen op het pad en dat alles precies is zoals het bedoelt is, dat het leven precies is zoals het bedoelt en dat het pad me gaat leiden tot het volgende, raakt me. Het brengt iets teweeg. Het legt mijn angsten bloot. Ik lach in mezelf om dit inzicht en ben dankbaar. Ja, ik mag vertrouwen op mijn pad en ik hoef niet te weten hoe het hele pad eruit ziet. Net als nu, neem ik stap voor stap, vanuit vertrouwen. Met een diepe zucht loop ik verder.
Opnieuw word ik na 10 minuten onrustig. Duurt het nog lang? Mijn onderrug doet pijn. Ik moet plassen. Wat hoor ik daar in de verte? Yep, ik merk op wat er gebeurt. Ik leid mezelf af. Ik leid mezelf af van het voelen. Van het doorvoelen wat er in me speelt. Het ongemak waar ik op dit moment mee struggle in mijn leven. De niet fijne gevoelens en gedachten die er allemaal zijn. Langzaam spreek ik mezelf liefdevol toe. Alles mag er zijn, voel maar. Het is goed. Ik voel me kalmer worden van binnen. Ik voel me na enkele minuten weer gegrond en blijf mijn weg vervolgen. Dan sta ik ineens in het midden. Ik neem even rust en een moment van bezinning. De vroege zonnestralen komen voorzichtig tevoorschijn en schijnen in mijn gezicht. Ik haal diep adem. Het is goed zo.
Dan vervolg ik mijn weg terug. Precies dezelfde weg de andere kant op. Ik voel me lichter. Ik voel vertrouwen door me heen stromen. Net of ik daar wat achter heb gelaten. Ik merk dat ik vlot loop. Helemaal niet meer bezig ben met het pad, of ik het wel goed loop en waar ik precies heen ga. Dit voelt lekker. Dit voelt goed. Met hernieuwde energie en kracht ben ik voor het ik het weet aan het einde van dit labyrint. Wat een mooie ervaring. Ik neem de inzichten met me mee en spreek met mezelf af dat ik thuis eerst in mijn journal ga schrijven. Ik voel me dankbaar. Dank je wel, dank je wel, dank je wel.
Na deze mooie ervaring, neem ik me voor om nog meer krachtplekken te gaan bezoeken. Keep you posted!
Liefs Patricia
p.s. Luister je liever naar deze ervaring? Dat kan! In mijn 🎙️Podcast 🎙️’Leven vanuit Zelfliefde’ heb ik sinds kort mijn nieuwe rubriek ‘Patries doet Spiritueel’ waarin ik ook dit bezoek met je deel. Luister HIER of via Podimo of Apple.
